Jest to jamochłon zamieszkujący w warunkach naturalnych wody stojące lub wolno płynące. Często przyczepia się do roślin wodnych. Posiada workowate ciało zakończone z jednej strony stopą (przyczepia się nią do podłoża) a z drugiej otworem gębowym. Dorasta do około 2,5 cm. Porusza się czepiając się ramionami (czułkami z parzydełkami o ilości od 6 do 12) odrywając stopę i przesuwając ją w inne miejsce. Może również oderwać stopę i unosić się w wodzie, aż znajdzie element np. liść rośliny lub łodygę, do której przyklei się stopą albo chwyci ramionami.
Jeżeli mamy zamiar hodować stułbie, to należy przygotować dla nich małe akwarium (maksymalnie 1-5 litrów, żeby było je dobrze widać) lub kulę (często bezmyślnie stosowaną dla welonów jako więzienie, a w której stułbie będą się czuły rewelacyjnie), podłożem może być piasek lub drobny żwirek, w zbiorniku można umieścić większy element jak np. kamień lub korzeń, żeby poprawić jego wygląd i stworzyć ładne miejsce do egzystencji stułbi (przypominające ich warunki naturalne). Akwarium trzeba obsadzić kilkoma roślinami wodnymi (np. moczarka kanadyjska), wśród których chętnie przebywają. Wpuszczamy do niego rozwielitki, pierścienice, pierwotniaki, oczliki lub larwy komarów, które stanowią pokarm dla stułbi. Można je również karmić mięsem za pomocą pęsety. Ciekawostką jest, że otwór gębowy jest jednocześnie odbytem. Przenoszenie stułbi jest dość kłopotliwe i czasochłonne. Przyklejają się do wszystkiego, co napotkają. Trzeba przenosić je bardzo delikatnie (można zastosować do tego celu pędzelek z farbek akwarelowych - oczywiście nieużywany). Trzeba je połaskotać pędzelkiem, aby puściły się przedmiotu, do którego są przyklejone i złapały się pędzelka. Strzepując je do zbiornika można mniej więcej wybrać miejsce, gdzie chcemy, aby się przykleiły (łapią się pierwszego napotkanego elementu po wpuszczeniu do akwarium). Jeśli przenosimy je wraz z rośliną, to nie ma problemu, po prostu sadzimy roślinkę w akwarium nie ruszając stułbi. Kształt ciała stułbi wskazuje o stanie jej odżywienia - najedzone prostują się i skracają. W dobrych warunkach rozmnażają się bezpłciowo przez pączkowanie (na dorosłym osobniku w ciągu doby wyrasta pączek, który otacza się czułkami i oddziela). W gorszych warunkach rozmnażają się płciowo przez wytwarzanie męskich i żeńskich gonad na jednym organizmie (są obojnakami). Przy rozmnażaniu płciowym w ciele rodzica wytwarza się zygota. Rodzic umiera tworząc osłonkę dla młodej stułbi do czasu, aż ta rozwinie się i będzie w stanie samodzielnie egzystować. Przy rozmnażaniu bezpłciowym (pączkowanie), młode stułbie po wykształceniu wszystkich organów odrywają się od ciała rodzica i zaczynają samodzielne życie. Najlepiej rozmnażają się w temperaturze około 25°C. Grzałka w akwarium nie jest konieczna jako, że żyją w jeziorach to temperatura pokojowa w zupełności im wystarcza. Jeśli ich rozwój będzie słaby to można delikatnie podnieść temperaturę za pomocą grzałki. Warto zainstalować sztuczne oświetlenie, żeby można było uniezależnić się od słońca co zmniejszy ilość glonów w akwarium i znaczne zmiany amplitudy temperatury w akwarium (woda szybko nagrzewa się od słońca, natomiast w nocy znacznie spada). Stułbie nie powinny znajdować się w jednym akwarium z małymi rybkami gdyż mogą je poparzyć parzydełkami. Można je natomiast trzymać z krewetkami, które nie powinny zrobić im krzywdy. Może być na odwrót, to stułbie mogą zjadać młode krewetki. Dzięki temu, że stułbie są dość przezroczyste można przyuważyć, czy właśnie coś trawią. Wodę filtrować można małym sumpem, filtrem zewnętrznym lub zwykłym filtrem z gąbką i napowietrzaczem. W ofercie dostępne są malutkie filtry gąbkowe do akwariów do 10 litrów, które idealnie będą się nadawać. Należy często podmieniać wodę (co 5 dni około 20%) i odmulać dno (należy wówczas szczególnie uważać, żeby nie wciągnąć przypadkiem stułbi).
Jeżeli jednak stułbie nie są proszonym gościem w akwarium, a już tam się pojawią, można je usunąć poprzez podwyższenie temperatury w zbiorniku do 42°C (po wcześniejszym usunięciu z niego ryb) lub wpuszczając przegłodzone ryby labiryntowate. Do akwarium stułbie mogą być przeniesione z niewygotowanym żwirkiem, ślimakami lub roślinami. Czasem wyłapując planktom można przypadkiem złapać stułbię i wlać razem z planktonem do akwarium.
Najłatwiej stułbie można znaleźć w kępach roślin w czystych jeziorach i bajorach, wśród roślin takich jak moczarka lub wywłócznik.
Encyklopedyczną informację na temat stułbi znajdziesz na wikipedia-stułbia
Pająk przystosowany do życia pod wodą. Jego niewielkie ciało pokryte jest włoskami, porusza się pod powierzchnią wody lub między roślinami z widocznym w postaci kropli ładunkiem powietrza. Do hodowli topików stosujemy małe akwaria, gęsto obsadzone roślinnością. Po aklimatyzacji w nowych warunkach pająki te zaczynają zakładać podwodne gniazda. Dorosłe osobniki żywią się larwami komarów, ośliczkami czy planktonem.
Pospolity gatunek ślimaka w polskich wodach. Jego muszla ma kształt stożkowaty koloru szarego a nawet czarnego. Żywi się on glonami porastającymi szyby akwarium, niektórymi roślinami wyższymi, martwą materią organiczną. Może być również agresywny w stosunku do osłabionych ryb. Ślimaki te oddychają powietrzem atmosferycznym, które gromadzą pod płaszczem. Ślimaki te są obojnakami (każdy osobnik wytwarza jaja i plemniki).
Ślimaki z rodzaju Physa, które zamieszkują słodkie wody. Posiadają lewoskrętną skorupę mocno rozdętą w pierwszym odcinku o lśniącej i przezroczystej powierzchni. Oddychają powietrzem atmosferycznym. Żywią się glonami, obumarłymi roślinami lub martwą materią organiczną. Cechuje je duża płodność, przez co stają się trudną do zwalczenia plagą.
Ślimak ze słodkowodnych wód stojących lub wolno płynących o ładnej, oliwkowej muszli, na której widnieją brązowe pasy. Kolejne skręty muszli układają się schodkowo, muszla kończy się zaostrzonym czubkiem i może być zamykana wieczkiem. Ślimak ten oddycha skrzelami i rodzi żywe potomstwo, które szybko rośnie (w tym okresie potrzebują większej ilości wapnia w celu wykształcenia się skorupki). Żywi się glonami, szczątkami roślin oraz martwą materią organiczną.
