| Gatunek | Clea Helena |
|---|---|
| Nazwa łacińska | Clea Helena |
| Rodzina | Buccinidae |
| Długość | 2 - 4 cm |
| Temperatura | 24 - 30°C |
| Twardość wody | średnio twarda - twarda |
Jest to gatunek słodkowodny, który w warunkach naturalnych zamieszkuje szybko płynące, bogate w tlen, czyste potoki, strumienie, rzeki o piaszczystym lub błotnistym dnie. Można go także odnaleźć w wodach stojących: stawach, jeziorach, rowach na terenie Indonezji, Tajlandii i Malezji.
Ślimak charakteryzuje się żółtą skorupą z ciemno brązowymi, spiralnymi pasami. Muszla posiada osiowe żebra, jest stożkowatego kształtu (4-5 skrętów) i posiada uszkodzony/skorodowany wierzchołek. Ciało jest oliwkowo szare, z drobnymi ciemniejszymi plamkami. Najczęściej ze skorupy wystaje tylko głowa w postaci giętkiej „trąbki” lub „syfonu” – tzw. proboscis (około 8-10 mm długości), zakończona jest ona otworem gębowym. Nie należy jej mylić z syfonem oddechowym. Pomiędzy głową znajdują się czułki, na których osadzone są oczy (blisko nasady). Helena posiada dość solidną stopę, którą pomaga sobie unieruchomić potencjalną ofiarę.
Jest to mięsożerny gatunek, który doskonale poluje nie tylko na małe ślimaki (świderki, rozdętki, zatoczki), ale także te większe (np. ampularie), również na żywe krewetki oraz osłabione lub mniejsze ryby. Dzieje się tak dlatego, że wyposażony został on przez naturę w narząd, za pomocą którego paraliżuje swoją ofiarę wstrzykując jej jad. Unieruchomiony przeciwnik jest wówczas bezbronny, a nasz ślimak spokojnie i bez pośpiechu może przystąpić do konsumpcji. Dlatego większość czasu spędza zakopany w podłożu (tak że wystaje tylko jego głowa)czekając na potencjalną ofiarę. Gdy takowa znajdzie się dostatecznie blisko helenka przystępuje do ataku. Potrafi bardzo sprawnie opleść swoją stopą przeciwnika, a głowę bez trudu wcisnąć pod ewentualnie przymknięte wieczko. Bardzo często poluje grupą, zwłaszcza, gdy przeciwnik jest znacznie większy. Ślimaki te są bardziej aktywne nocą, są wytrzymałe i tolerancyjne. Przekopuje podłoże, jednak nie uszkadza wystroju. Nie jest szkodliwy dla roślin. Z racji jego łowieckiego temperamentu powinniśmy ostrożnie wybierać mu współtowarzyszy. Stanowi on dobra alternatywę na plagę ślimaków.
Ślimaki te wymagają sporo przestrzeni na dnie zbiornika – im jego powierzchnia większa, tym lepiej. Korzystne jest zastosowanie miękkiego, drobnoziarnistego podłoża – piasku lub bardzo drobnego żwirku. Konieczne wydaje się zastosowanie skutecznego filtra, dobrego napowietrzania, rozproszonego oświetlenia. Kryjówki mile widziane, jednak aranżując wnętrze akwarium, pamiętamy, aby wszelkie szczeliny i jaskinie nie były zbyt małe i ciasne. Konieczne dodatkowe źródło wapnia w zbiorniku – w postaci sproszkowanych koralowców, muszli ślimaków słodkowodnych, marmuru lub dodatek skał wapiennych.
Gatunek jajorodny, rozdzielnopłciowy – do rozmnożenia potrzebujemy samicy i samca. Zapłodnienie jest wewnętrzne. Samiec wyposażony w narząd kopulacyjny (wyrostek) zaplemnia samicę, przy czym sperma deponowana jest w zbiorniczku nasiennym, w związku z czym jajeczka zapładniane są bez jego obecności. Jajka składane są pojedynczo, w przezroczystej galaretowatej osłonce, o kształcie kwadratu. Łatwo przyklejają się do każdej twardszej powierzchni – roślin, podłoża, kamieni, korzeni, filtra itp. Do wylęgu dochodzi kilka tygodni później (czas ten zależy od temperatury wody), przy czym z dużej ilości złożonych jaj, wylęga się niewiele młodych. Larwy zakopują się w podłożu i przebywają tam, aż nie przejdą wszystkich przeobrażeń, a ich skorupa nie stwardnieje (nawet do 6 miesięcy).
Są to ślimaki mięsożerne, które aktywnie polują na inne ślimaki, krewetki a nawet ryby. Są dobrą alternatywą na plagę ślimaków, jednak jak uporają się z nią, wymagają dokarmiania. Ich pożywienie mogą stanowić żywe lub mrożone owady wodne, bezkręgowce, robaki, kryl, krewetki, pożywienie dla ryb dennych.
