Kirysek Nakrapiany (Corydoras Julii)

Występowanie

Kirysek nakrapiany jest rybą słodkowodną, która w warunkach naturalnych zamieszkuje Amazonkę (główny nurt oraz strefy przybrzeżne) oraz jej dopływy na terenie północno-wschodniej Brazylii (okolice rzeki Rio Parnaiba).

Wygląd zewnętrzny

Kirysek nakrapiany charakteryzuje się różowo-białym ubarwieniem ciała z ciemnymi plamkami na całym ciele. Wzdłuż jego boków plamki tworzą niezbyt szeroką linię, która biegnie od pokryw skrzelowych do nasady ogona. Na płetwie grzbietowej znajduje się czarna plama. Jak wszystkie kiryski posiada dwa rzędy płytek kostnych wzdłuż boków ciała, kolce w płetwach piersiowych, płetwie grzbietowej i tłuszczowej oraz potrafią oddychać powietrzem atmosferycznym poprzez zmodyfikowane jelito. Nie posiadają łusek. Opisywany gatunek jest bardzo podobny do Corydoras trilineatus, który pochodzi z dorzeczy górnej Amazonki i jest częściej spotykany w sprzedaży. Przeważnie oba gatunki różnią się od siebie wzorem plamek znajdujących się na ich głowach: kirysek nakrapiany posiada liczne małe, mniej wyraziste i bardziej okrągłe plamki, natomiast Corydoras trilineatus posiada długie, bardziej widoczne i połączone razem plamy. Znajdują się jednak i takie osobniki z gatunku Corydoras trilineatus, których plamki są łudząco podobne do kiryska nakrapianego – stąd wiele pomyłek we właściwej klasyfikacji gatunku przez akwarystów. Dojrzała płciowo samica jest większa od samca i grubsza w partiach brzusznych – zwłaszcza jest to widocznie, kiedy patrzymy na ryby z góry.

Usposobienie

Kirysek nakrapiany jest rybką stadną – powinien być przetrzymywany w grupie 4-6 osobników. Jest także spokojny i towarzyski, może być bez przeszkód hodowany z innymi rybami o podobnej wielkości i temperamencie. Jest aktywny i wytrzymały i może być polecony dla początkujących akwarystów. Ryby pobierają pokarm z dna zbiornika więc zastosowany pokarm suchy powinien tonąć. Są one także wrażliwe na wszelkie zanieczyszczenia podłoża (gnijące resztki pokarmu itp.) - brudne i zaniedbane podłoże skutkują uszkodzeniem ich delikatnych wąsików i prowadzą do poważniejszych chorób.

Akwarium

Rybki te można trzymać zarówno w akwarium towarzyskim, jak i biotopowym. W pierwszym wypadku zapewniamy drobne, miękkie i czyste podłoże (piasek lub drobny żwirek o gładkich krawędziach), kryjówki w postaci grot wykonanych z kamieni o gładkich krawędziach oraz roślin. Światło powinno być rozproszone – zapewnią to rośliny pływające. Nie powinny jednak zajmować całej powierzchni wody, aby nie ograniczać rozpuszczalności tlenu w wodzie. W drugim przypadku podłoże powinno być piaszczyste, oświetlenie rozproszone (np. kilka dryfujących kawałków drzewa), elementy dekoracyjne powinny stanowić korzenie lub patyki (tak ustawione, żeby nie zajmowały całej powierzchni dna zbiornika). Można również dodać kilka suszonych liści dębu lub buku na dno akwarium, które wymieniamy systematycznie, co kilka tygodni. Woda powinna być herbacianego koloru, co ułatwi nam dodanie torfu do filtra lub zawieszenie pod powierzchnią wody niewielkiej jego ilości w siatce. Ryby wymagają czystej i dobrze natlenionej wody. Korzystne są systematyczne i częściowe podmiany wody.

Rozmnażanie

Ryba jajorodna. Rozmnażać możemy ją zarówno w akwarium ogólnym, jak i osobnym - hodowlanym. W przypadku pierwszym musimy zadbać o wystarczającą ilość miejsc, w których zostanie zdeponowana ikra, a później będzie ukrywał się narybek. W przypadku drugim akwarium powinno posiadać warstwę piasku, liczne kępy mchu jawajskiego, mogą być również płaskie kamienie. Woda powinna być miękka, lekko kwaśna, o temperaturze około 23°C, filtr natomiast powinien mieć zabezpieczony wylot np. gąbką. Grupę ryb (z liczebną przewagą samców) przenosimy do tak przygotowanego zbiornika i obficie karmimy żywymi produktami. Gdy zauważymy, że samice wyraźnie poszerzyły się w partiach brzusznych, w porannych godzinach podmieniamy około 50-70% wody na chłodniejszą (20-21°C) i bardziej miękką, zwiększamy jej napowietrzanie i przepływ. Proces ten powtarzamy każdego dnia do momentu wywołania tarła. Tarło odbywa się w pozycji T w toni wodnej i jest poprzedzone intensywnymi zalotami. Samiec chwyta wąsiki samicy między swoje płetwy piersiowe. Wypuszcza mlecz, który przechodzi ku jej płetwom brzusznym (płetwy te przytrzymują w tym momencie 4 ziarna ikry) - następuje zapłodnienie. Samica odpływa w celu zdeponowania jaj we wcześniej upatrzonym miejscu (zazwyczaj w kępie roślin, na kamieniu lub na szybie). Cykl się powtarza, przy czym samce rywalizują o dopuszczenie przez samicę (pamiętać należy, że jest ich więcej niż samic). Po tarle (które może trwać parę godzin, aż samica zdeponuje 100-150 jaj) odławiamy rodziców. Ikra jest wrażliwa na infekcje grzybicze. W celu jej ochrony można dodać do wody kilka kropel błękitu metylowego, jednak codziennie należy sprawdzać i usuwać zepsute jaja. Wylęg następuje po 3-5 dniach (zależy od temperatury wody), a po kolejnych 3-4 dniach narybek swobodnie pływa w poszukiwaniu pożywienia.