| Gatunek | Pyszczak Lombardzki |
|---|---|
| Nazwa łacińska | Maylandia Lombardoi |
| Rodzina | pielęgnicowate |
| Występowanie | Afryka |
| Długość | 12 cm |
| Temperatura | 24 - 27°C |
| Twardość wody | średnio twarda - twarda |
| pH | 7.5 - 8.5 |
| Zbiornik | 160 L |
| Pokarm | roślinny, suchy, żywy, mrożony |
Gatunek słodkowodny, endemiczny dla jeziora Malawi w Afryce. Jego siedliska stanowią wody o głębokości około 10 metrów, wzdłuż skalistego nabrzeża. Pyszczak lombardzki należy do grupy mbuna.
Ubarwienie samca i samicy znacząco różni się. Samiec jest koloru żółto-pomarańczowego, z ledwo widocznymi (lub nie) pionowymi pasami. Samica jest koloru niebieskiego z wyraźnymi, ciemnymi, pionowymi pasami, które przechodzą również przez jej płetwę grzbietową. Dodatkowo samiec posiada na swojej płetwie odbytowej owalną, żółtą, zazwyczaj tylko jedną plamkę.
Są to bardzo agresywne ryby i nie ma znaczenia, w jakim są wieku. Samce najczęściej walczą pomiędzy sobą o dominację na śmierć. Dlatego nie powinny być trzymane w akwariach towarzyskich. Za współtowarzyszy wybieramy im inne pielęgnice z grupy mbuna, które będą miały podobny rozmiar i temperament i które rozładują napiętą atmosferę w akwarium. Obsadę zawsze komponujemy z przewagą samic (2-3 na każdego samca). Dojrzały płciowo samiec staje się terytorialny – wykopuje dołek w podłożu (najczęściej pod kamieniem) i strzeże jego okolic przez intruzami. Pyszczak lombardzki jest wszystkożerny, ale jego dieta powinna się głównie składać z pożywienia roślinnego. Unikamy pokarmów wysokobiałkowych. Gatunek ten jest inteligentny, ciekawski, lubi kopać w podłożu.
Akwarium powinno być przestronne, z piaszczystym podłożem, licznymi kryjówkami wśród skał, grot, jaskiń, szczelin utworzonych przez kamienie, z wolnymi przestrzeniami do swobodnego pływania. Gatunek wrażliwy na jakość wody – niezbędna skuteczna filtracja oraz systematyczne podmiany części wody.
Gatunek jajorodny. Przy odpowiednich warunkach ryby mogą rozmnażać się bez ingerencji, w zbiorniku ogólnym. Akwarium takie powinno być odpowiednio duże, wyposażone w płaskie kamienie, obszary otwartego piasku i liczne kryjówki dla samic, z pH=8,3, temperaturą około 26°C i twardą wodą. Na każdego samca powinny przypadać przynajmniej 2-3 samice, ważne żeby wszystkie ryby były mniej więcej w podobnym wieku. Ryby do tarła pobudzamy przez obfitsze karmienie roślinnymi pokarmami lub większe i częstsze podmiany części wody. Samiec, przed przystąpieniem do tarła, intensywnie się wybarwia. W tym momencie może być bardzo natarczywy wobec samic – nie ma dla niego znaczenia, czy samica jest zainteresowana lub gotowa do tarła. Zachęcona samica podpływa w wybrane przez samca miejsce i składa jajeczka do wykopanego przez niego wcześniej dołka. Następnie zbiera je w usta, a samiec je zapładnia. Na jego płetwie ogonowej widnieje jasna, owalna plamka, która przypominają jajeczko. Samiec pływa przed samicą w taki sposób, aby pocierać swoją płetwą odbytowa o jej usta. Samica myśląc, że to ikra próbuje ją zebrać w usta, a samiec w tym momencie zapładnia zgromadzone już ziarna. Samica przechowuje w swoich ustach około 10-40 jaj i w tym okresie często wybarwia się do żółtego koloru. W tym okresie nie przyjmuje pokarmu. Zestresowana lub przestraszona może porzucić jaja lub nawet je zjeść, dlatego można ją ostrożnie przenieść do osobnego zbiornika. Po 28 dniach zaczyna pojawiać się narybek, który przystępuje do żerowania. Samica opiekuje się narybkiem jeszcze przez jakiś czas.
